#593 Wat Je Moet Doen in een Duel

Dr. craig’s response

Er is een aantal manieren om te antwoorden, Aaron.

Ten eerste, het meest vanzelfsprekende antwoord is om je professor zijn assumptie, dat de situatie van A en B zoals beschreven correct het Christelijke standpunt tegenover andere religieuze tradities beschrijft, uit te dagen. Je professor neemt gewoon aan dat de Christelijke gelovige “niet meer rede [heeft] dan B om te denken dat wat hij gelooft waar is . . . .” Waarom dit denken? Stel je voor dat B een moslim is. De Christen heeft veel betere redenen om te denken dat het Christendom waar is dan dat de Moslim zulke redenen voor de Islam heeft.

Nu is je professor het zonder twijfel oneens met deze evaluatie. Anders zou hij A en B niet hebben beschreven zoals hij het heeft gedaan. Maar je kunt zijn assupmtie uitdagen. Hij moet bewijzen dat het bewijs voor de Islam net zo goed is als het bewijs voor het Christendom. Kan hij dat? Om preciezer te zijn, het voorbeeld van je professor nemend, kan hij aantonen dat de Christen geen betere redenen heeft dan de Moslim om te denken dat Christus uit de doden is opgestaan, terwijl de Moslim zijn kruisiging afwijst? (Bij dit punt aangekomen, zou je je professor kunnen vragen of hij ooit serieus heeft gekeken naar het bewijs voor Jezus’ historiciteit en hem een kopie van The Son Rises geven.)

Ten tweede, zelfs als de Christen zich in een situatie bevindt zoals je professor die beschrijft, dan zou dit niet impliceren dat de Christen zijn geloof irrationeel is. Wijs je professor in de richting van William Alston’s artikel “Religious Diversity and Perceptual Knowledge of God,” Faith and Philosophy 5, no. 4 (1988): 433–48. (Bereid een fotokopie voor om hem deze te geven.) Alston is het eens dat deze situatie – in isolatie – in een epistemisch duel resulteert, want geen van de twee weet hoe hij de andere moet overtuigen dat hijzelf alleen waarachtig is, en niet door delusie bewogen, want zelfs als zijn redeneringsproces om zijn geloof te vormen zo betrouwbaar mogelijk is, is er geen enkele manier om een niet-circulair bewijs voor het feit te geven. Dus vernietigt zijn incapaciteit om zo’n bewijs te geven de rationaliteit van zijn geloof niet. Natuurlijk is het ook zo voor de andere persoon. Beiden zijn rationeel in het aanhouden van hun respectievelijke geloven, ook al kunnen ze niet aantonen dat de andere persoon zijn geloof niet gerechtvaardigd.

Alston adviseert dat de Christen in zo’n situatie alles zou moeten doen dat mogelijk is om zaken te zoeken die beiden gemeen hebben, waarmee de concurrerende theorieën kunnen worden beoordeeld, waarbij er op niet-circulaire manier wordt onderzocht welke correct is. Als, door het voortgaan op basis van overwegingen die beide partijen gemeen hebben (zoals de zintuigen, rationele vanzelfsprekendheid, en algemene redeneringsprocessen), de Christen kan aantonen dat zijn eigen geloven beter gerechtvaardigd worden dan die van zijn gesprekspartner, dan heeft hij succes in het aantonen dat de epistemische positie van de Christen beter is voor de onderscheiding van de waarheid over de zaken. Dat is precies wat ik zou hebben gedaan.

Tenslotte kan het de moeite waard zijn om aan te tonen dat, omdat het atheïsme een religieus geloof is, de atheïst zich in dezelfde situatie als andere religieuze gelovigen bevindt. Vanuit jouw professor’s argument zou dan moeten volgen dat het atheïsme ook irrationeel is. Ja?